Als de vlakjes van een diamant

Ja maar je ziet toch wel hoe het écht zit? Dat is toch zo obvious?”

Wat nou als het zichtbaar worden van alle perspectieven juist exact is wat we nodig hebben? Niet bedoeld om onze verschillen uit te vergroten of ons nog meer tegenover elkaar te zetten, te dwingen een kant of kamp te kiezen of onze krachten te bundelen en te proberen alle neuzen dezelfde – oftewel jouw – kant op te laten wijzen. Maar JUIST bedoeld om ons ‘humans’ te helpen precies dat te helen wat ons zover van onszelf, van elkaar, van de natuur en eigenlijk van alles heeft verwijderd.

Want wat als de uitnodiging juist is ons weer massaal in de kern te herinneren dat we niet dezelfde mening, visie, religie, kleur, insteek, droom, wens, zin hoeven te hebben om gewoon naast elkaar te kunnen staan, wonen, leven, samenwerken & zijn. Als de vlakjes van een diamant. Dat juist alle verschillende kleuren niet alleen nodig zijn maar het geheel juist zo prachtig maken. De diamant laten schitteren. Eenheid in verscheidenheid maar dit keer echt .

I know, mooie woorden maar écht doen, zijn…. Ik bedoel, vanuit mijn vlakje wind ik me regelmatig op over dat wat voor mij zo niet kloppend voelt. Wil ik best graag mijn omgeving overtuigen dat ze er ook wat van moeten vinden. Of ben ik soms toch teleurgesteld en in de war als iemand waarvan ik dacht dat…er helemaal niet of niet helemaal hetzelfde in blijkt te staan. Steeds vaker lukt het me om het perspectief van de ander er gewoon te laten zijn, zonder oordeel, en merk ik dat juist dan dat van mij er in return ook gewoon mag en kan zijn. Gewoon naast elkaar. Wetend:

Jij bent een andere ik & ik ben wat wij zijn.