Wit huiswerk
Begin vorige week deelde ik op mijn socialmedia pagina’s iets over mijn ervaringen met racisme. Over onze ervaringen met racisme als gezin. Als witte mama van twee Afro Amerikaanse jongens. Over hoe vaak die twee jochies van net 9 jaar hier al mee hebben moeten dealen.
Dat was niet de eerste keer dat ik dat deed overigens. Vorig jaar heb ik hier ook meerdere keren iets over geschreven en in mijn podcast aflevering 32 ‘de invloed van je omgeving’ praat ik er ook openhartig over.
Waarom ik dat doe en waarom ik de mail die ik vanochtend stuurde naar mijn community nu ook hier deel, is vrij simpel:
Voordat Miles & Dean in ons leven kwamen, dácht ik dat ik een prima idee had. Maar ik had werkelijk waar GEEN ENKEL IDEE van mijn eigen white privilege én hoe diep deze ongelijkheid geworteld is in onze hele samenleving. Ik had geen idee van de hoeveelheid blinde vlekken die ook ik had (en nog steeds heb) en geen idee van de oogkleppen die ik al die jaren – onbewust – op had gehad.
Zo vaak reageerde ook ik met ongeloof en in shock wanneer er iets voorbij kwam. Op het nieuws of in mijn meer directe omgeving. Ook ik dacht daar dan meestal bij: dit gaat niet over mij. Ik ben niet naïef. Ik ben zeker niet racistisch. Ik maak geen onderscheid. Ik zie geen kleur.
But i did. And I do.
En ook ik was – op die momenten dat er wel felle debatten werden gevoerd – best gevoelig voor de witte “maar niet alleen black lives matter: ALLE levens doen er toe. Op deze manier lossen we het niet op. Op deze manier durven / kunnen we straks helemaal niets meer te zeggen. Het helpt niemand om je als slachtoffer op te stellen je kunt beter leren er boven te staan.” argumenten.
Of de spirituele “wat je aandacht geeft groeit en het heeft geen zin om ergens tegen te zijn, liefde overwint” variant (waarom dit in de basis klopt maar niet zomaar overal overheen gegoten kan worden, zal ik later nog wat verder toelichten in een volgende #tipthescales inspiratie).
Ik begreep heel veel vrienden die zeiden: “ik voel me niet geroepen om me erover uit te spreken. Dat voelt ongepast en niet aan mij.” Ik had natuurlijk heel veel respect voor die twee, drie vrienden die zich wel actief & bewust verdiepten én uitspraken over dit onderwerp. Dat zette me ook heus wel aan het denken. Maar écht doordringen? Nee. Ik schaam me ervoor maar nee. Daar was helemaal geen noodzaak toe. Ik kon gewoon verder leven in mijn eigen veilige voornamelijk witte bubbel met mijn gouden lepel in mijn mond.
En toen waren daar Miles & Dean. Afgestaan ter adoptie met als één van de voornaamste redenen het huidige klimaat in de USA en de kansen die deze jongens enkel en alleen om hun kleur daar sowieso niet zouden krijgen en het gevaar wat ze daar zouden lopen om zoals zovelen te eindigen met een strafblad.
Iets wat ik aanhoorde. Voelde. Erg vond. Maar nog steeds niet écht begreep. Iets waarvan ik dacht: nou, gelukkig zijn ze hier. Bij ons. In Nederland. In Europa. Again: ik had GEEN IDEE.
Ik zag hoe ze de eerst twee, drie jaar als ‘super schattig & cute’ werden gezien en hoe snel dat veranderde naarmate ze ouder werden. Hoe mensen hun blik en houding aanpassen als ze mij – hun witte mama – op het toneel zien verschijnen. Hoe gesprekken ongemakkelijk stil vallen als ik deel wat ik zie gebeuren. Hoe weinig vragen er worden gesteld. Hoe snel er van onderwerp wordt veranderd of gezegd: ‘maar dat is gewoon een onbedoelde en onbewuste opmerking, dat moet je misschien niet zo groot maken.’ Hoe oorverdovend stil het vaak bleef (en blijft) vanuit mijn eigen directe omgeving. And i get it: het voelt niet prettig om hier bij stil te staan en je eigen onwetendheid onder ogen te komen.
Kortom: ik werd in een rap tempo geconfronteerd met zoveel ongelofelijke situaties & reacties rondom die twee prachtige mannetjes dat die hele witte bubbel in 1 klap uit elkaar spatte. Waarna mijn wakker word & leer proces pas echt kon beginnen. Iets waar ik, maar in feite de hele wereld op dit moment, middenin zit. Niets is toevallig. Ja, ook dit is een essentieel onderdeel van onze awakening en transformatie. Niets is wat het lijkt. Wat mij betreft is dit net zoals alle donkerte die zich nu in het volle licht toont nodig om uiteindelijk voor het eerst écht samen in het midden uit te kúnnen komen. In plaats van tegenover elkaar.
“It’s all connected. Een uitnodiging om energetisch vrede te maken met onze donkere kanten.” ~ Mijoux Haneuse.
MIJN MEEST BELANGRIJKE LES:
Ik laat je met mijn meest belangrijke les & inzicht op dit moment. Als start. Omdat ik van velen heb teruggekregen dat dit waardevol voor ze was. Omdat ik een platform en een stem en daarmee een verantwoordelijkheid heb. Maar vergis je niet. Die heb JIJ ook. En dat heb je te laten zien en horen. Op dit moment zijn we echt voorbij de ‘het is niet aan mij’. Want:
“It’s not about YOU.
It’s not about us.
It’s not about our uncomfortable feelings
It’s not about our fear of saying the wrong stuff
And it’s not our turn to decide whether or not ‘they’ should be ready to meet us in the middle.
It took us ages to even acknolegde we needed a long hard look in the mirror and face the uncomfortable truth (and still…)
It IS our turn to listen
To (un)learn
To acknowledge
To NOT look away
To NOT downplay
To NOT compare
To be humble
To show up
To speak up
To see color
To never stop trying to walk in their shoes and change our course for the better.”
Als je ergens wilt beginnen en je weet niet waar check dan https://www.withuiswerk.nl/
Een website waarop ze allerlei (internationale) inzichten, essays, documentaires, podcasts en meer verzameld hebben & delen zodat wij ons huiswerk kunnen doen. Je kunt mij daar vinden. Luisterend & lerend.
“If you are not actively part of the solution, you are part of the problem. If you want this to stop happening and you’re white: this is your fight too. This requires your courage and conviction. THIS IS YOUR DEMON TO KILL.” ~ Candace Howze
Liefs Claire