Ook voor jouw plekje is al betaald!

Begin deze week werd ik geïnterviewd voor de DARE 2 SHINE podcast van Aukje Peeters. Ik kende Aukje vooral van gezicht en we hadden elkaar wel eens op een event van Dolly ontmoet. Op de één of andere manier was er heel veel herkenning. Voor een groot deel herkenning vanwege mijn eigen verhaal en de weg die ik heb afgelegd.

Aukje heeft namelijk ‘a lot going for her’. Of zoals ik het soms verwoord: een mooi setje kaarten in handen. Sommige kaarten heeft ze zomaar gekregen in dit leven. Haar looks, haar intelligentie, haar spirit. Voor andere heeft ze hard gewerkt en lessen geleerd. Ze zal vast ook wat minder hoge kaarten hebben en natuurlijk zijn er ook nog wel wat kaarten die lonken en waar ze voor zou willen gaan.

En toch is ook zij, zoals velen van ons, onzeker over haar plek. Over of ze het wel verdient om in het licht te gaan staan. Of ze het wel kan. Of het wel mag. Om ook echt, zoals ze het zelf zo mooi neerzet: te DURVEN shinen. Zichzelf niet langer kleiner te maken dan ze is.

In dit soort gesprekken word ik vaak gevraagd naar mijn verhaal. Naar de weg die ik heb afgelegd om te staan waar ik nu sta en met de luisteraar te delen wat het is wat ik nu eigenlijk precies allemaal doe. Tijdens de podcast vroeg Aukje me: ‘het is jou gelukt. Het is je gelukt om je onzekerheid achter je te laten en te gaan staan. Hoe heb je dat gedaan?’.

Ik vertelde haar dat ik – als ik terugkijk naar waar ik vandaan kom – inderdaad voor een heel groot gedeelte heb afgerekend met mijn onzekerheden. Natuurlijk heb ook ik nog te leren. Kunnen en er ongetwijfeld nog lagen vanaf. Die balans kan iedereen, ook ik, pas opmaken aan het einde van de rit. En natuurlijk onderschat ook ik mezelf nog heel erg vaak. Kijk ik met andere, meer kritische ogen naar mezelf dan hoe ik kennelijk overkom of dan wat de werkelijkheid is. Ook heeft ongetwijfeld mijn leeftijd er mee te maken dat het me lukt om zoveel makkelijker te relativeren dan een jaar of 10 geleden. Maar ik ben wel absoluut op mijn plek gaan staan.

Niet groter dan ik ben en ook niet kleiner. Ik voel heel helder aan wat mijn plek is op welk moment. Soms is dat op de achtergrond, vaak is dat in het licht.

Ik ben opgehouden om daar iets van te vinden. Of tegen te vechten. Ik ben opgehouden om mezelf kleiner te maken uit angst voor afkeuring of afwijzing. Waar ik vroeger mijn licht dimde als ik ergens binnenkwam, laat ik het nu gewoon schijnen zoals het is. En dat betekent dat ik het dus ook niet op standje extra fel hoef te zetten. Niet onnodig klein en ook niet onterecht groot. Just Claire. De kosmische ordening zorgt voor iedereen. Als je daarop vertrouwt hoef je je nooit af te vragen of je plek – in het licht of in de schaduw – wel klopt.

Haar vraag: ‘maar HOE dan?’, zette me aan het denken. Voor mij heeft het gewerkt zoals Tony Robbins zo mooi omschrijft. Het moment van de beslissing, de; ‘Zo. En nu is het klaar’, kost vaak maar één seconde. Een ‘decisive’ moment. De weg naar dat moment toe, duurt vaak alleen wat langer. Soms vele jaren. Meestal onnodig. Mijn aanloop is ook nogal lang geweest. Of zoals een astroloog me ooit zei: je bent op dat vlak een laatbloeier.

In mijn leven heb ik al heel wat laagjes afgepeld, maar twee inzichten hebben me hierbij in het bijzonder geholpen. Het ene was een liefdevolle confrontatie van Carolien van de Kamp. De andere was de prachtige quote van Maya Angelou. Twee inzichten die zo hard binnen kwamen dat ik de laatste restjes (valse) bescheidenheid en onzekerheid zo van me af voelde vallen. Poef, daar lag weer een laag op de grond.

LIEFDEVOL CONFRONTEREN

Bellen doen we minimaal vier keer per week. Carolien van de Kamp en ik. En zo ongeveer twee keer per maand meeten we ergens in the middle tussen Ermelo en Haarlem om met elkaar te zitten. Er wordt van alles besproken. De insteek van een klus, project of coaching waar we samen voor gevraagd zijn. Een idee of aanbod wat één van ons wil uitrollen en waarvoor een frisse, kritische blik welkom is. Even sparren over waar we tegenaan zijn gelopen online en offline. Maar ook hoe het met de mannen en kinderen gaat. Meestal komen we kirrend binnen en verlaten we high fivend het pand. Vol energie en 1+1=3 stappen om te zetten.

Soms gaat het er iets harder aan toe. Of moet ik zeggen liefdevol confronterend.

“Oké Claire. Ik hoor je. Ik snap het ook. Ik snap dat het te maken heeft met waar je vandaan komt en de klappen die je tegen je kop aan hebt gehad. Maar echt vrouw: het is klaar! En niet alleen klaar, het is – heel eerlijk – ook echt een beetje irritant. Kijk in de spiegel, je bent een prachtige vrouw, je hebt een setje kaarten waar je u tegen zegt, je hebt honderden mensen geholpen met zoveel integriteit en oprechte liefde, je boeken zijn bestsellers en je hebt net ook nog eens een lancering gedraaid waarmee je € 60.000,- hebt verdiend. Als je dat nu niet 100% gaat ownen, is het gewoon oneerlijk tegenover iedereen die deze kaarten (nog) niet in handen heeft. Inclusief mijzelf en kan ik je wel wat aandoen.”

Ze had gelijk. Ik moest dit horen. Ik moest horen dat mijn onzekerheid vanuit mijn perspectief heus echt was maar dat het allang niet meer klopte met de werkelijkheid. En dat het de hoogste tijd was dat ik – uit respect voor iedereen om mij heen – mijn verhaal eens ging aanpassen.

WE ZIJN NIET GELIJK. WEL GELIJKWAARDIG.

Niet alleen ik moest dit horen. Ik kom het namelijk zo vaak tegen. Vooral bij vrouwen onderling. Het is iets wat we bijna allemaal in meer of mindere mate doen en wat komt in zoveel verschillende kleuren onzekerheid. Met in feite twee kanten van dezelfde medaille. Ofwel we maken onszelf onnodig klein(er) ofwel we maken onszelf onnodig (en soms zelfs onterecht) groter.

En waarom? Waarom doen we dat? Waarom lukt het zovelen van ons niet om af te rekenen met al die onzekerheid? Of uit het spelletje van ‘kijk mij jou eens outshinen’ te blijven? Bij mij persoonlijk lag er van alles aan ten grondslag. Karakter. Opvoeding. Ervaringen. Maar bottom line rekende ik er niet mee af omdat het me iets heel belangrijks bracht. Gaf. Iets wat lange tijd voor me werkte. Namelijk: schijn-veiligheid.

Ofwel: dan vinden ze me tenminste wel aardig en lief. Dan loop ik het minste risico om er niet bij te mogen horen en (weer) afgewezen te worden. En voor de mensen die zich juist in de andere kant van de medaille herkennen, is het patroon vaak: de aanval is de beste verdediging, ik zet mezelf groter, mooier, succesvoller neer dan ik misschien ben of me misschien voel zodat ik er bij mag horen. Zodat ik die onzekerheid niet hoef te voelen en jij me niet kunt raken. Me niet kunt afwijzen.

Als je dat weet. Als je weet dat jouw onzekerheid je een vals gevoel van zekerheid en veiligheid geeft en je in plaats daarvan kunt gaan geloven en voelen: you are enough AND i am enough.. dán kunnen we zonder oordeel gaan staan waar we horen te staan. Ieder met ons eigen setje kaarten op onze eigen plek. We zijn niet gelijk. Maar wel gelijkwaardig.

En als jij ‘objectief’ gezien vanuit een bepaalde insteek (bijvoorbeeld business of ervaring) een setje Azen in handen hebt, is het wel fijn voor je omgeving wanneer je dit gewoon ownt en op die plek gaat staan. Want hoe onzeker maak je hen als je net gaat doen alsof het niet zoveel voorstelt allemaal? Je bent daarmee niet arrogant je biedt daarmee perspectief en hoop. Aldus Carolien.

OOK VOOR JOUW PLEK IS BETAALD

Oké dus het besef dat mijn onzekere kaart niet alleen onnodig en dodelijk irritant was geworden maar nog veel erger: anderen juist onzeker maakte, was de eerste voet over de drempel. Thank you Carolien.

Diezelfde week zorgde deze quote van Maya Angelou ervoor dat ook de andere voet volgde. Ik bereid was om de ‘wie denk je wel dat je bent’ kaart helemaal in te leveren. Once and for all. Op de stapel. Klaar.

“Your crown has been bought and paid for. Put it on your head and wear it.”

Ik las ‘m een paar jaar geleden voor het eerst. Toen kon ik de boodschap nog niet helemaal horen. Ik vond hem mooi, het triggerde iets maar toch begreep ik het niet helemaal. Niet écht.

Maar nu resoneerde hij zo ongelofelijk sterk. Op zoveel lagen, geldend voor zoveel thema’s, persoonlijk én zakelijk. Vooral als het gaat over truecolors, in de spiegel durven kijken, je kaarten te accepteren en af te rekenen met (onnodige) angsten.

Toen ik haar boodschap begreep werd het zo helder voor me dat ik me bijna schaamde en misschien kun jij hem vandaag, terwijl je dit leest, ook helemaal horen. Voelen. En helpt het ook jou om een stap te zetten richting jouw plek.

Zoveel generaties voor mij, voor jou, voor ons hebben namelijk hun werk gedaan. Hun steentje bij gedragen. Ervoor gezorgd dat ik, jij, wij nu kunnen doen waar we van dromen. Met andere woorden: ze hebben jouw kroon gekocht én betaald. En alleen al uit respect voor hen heb je die kroon op te zetten, het pad verder te bewandelen, je niet langer te verschuilen, vergelijken, onnodig kleiner te maken of onterecht op te blazen.

Snappen, voelen, dat het nu aan jou is om te gaan staan waar je hoort te staan en het werk voort te zetten wat voor jou is bedoeld. Groots, klein, privé, zakelijk, het maakt niet uit. Voor jouw plekje is al betaald. Door je overgrootmoeder, je oma, je moeder. Door zovelen vrouwen (en mannen) voor ons. Alleen al daarom heb je het te doen. Als dank voor de strijd die ook zij hebben geleverd. Maar vooral om op jouw beurt een bijdrage te leveren voor hen die weer na ons gaan komen.

You owe it to yourself, and you owe it to all of them.

In mijn TRUECOLOR TALKS praat ik verder over deze twee onderwerpen. In aflevering zeven doe ik dat samen met Carolien. Een mooi gesprek over liefdevol confronteren en het spelen van jouw setje kaarten. In aflevering 8 (beschikbaar week 4 januari 2019) ga ik nog wat dieper in op het inzicht van Maya Angelou. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Laat het me vooral even weten door een ‘rate & review’ achter te laten in iTunes of SoundCloud!

Liefs, C.