Deze 2 opmerkingen kan ik niet meer aan (horen)
Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik mama van een tweeling. Adoptiemama van een tweeling. Een afro-Amerikaanse geadopteerde tweeling. Is die laatste toevoeging van belang? JA.
En zoals de meeste van jullie ook wel weten, schrijf ik daar altijd heel liefdevol over (‘cause I love them, ze zijn mijn hele wereld) en laat ik in mijn stories zien dat deze mannen nogal onvermoeibaar maar vooral hilarisch zijn.
Toch is het alles bij elkaar nogal een uitdagend pakketje. Een uitdagend opvoedingspakketje waarvan ik regelmatig denk: ‘HOE.DAN? Wat had het Universum precies in gedachte?’.
En hoewel ik nooit moeilijk doe over alle vragen die wij als gezin (blond & blank) met onze twee mannen (kroes & donker) oproepen. Ze open & bloot, kwetsbaar maar wel met respect voor hun verhaal beantwoord. En ik – vind ik zelf – ook alles best heel goed relativeer, niet groter dan nodig maak, wéét dat ik hier zélf voor gekozen heb en dus ook heel vaak tegen mezelf zeg: dit heet ouderschap, dit is waar iedereen tegen aanloopt en mee dealt.
En hoewel ik weet dat het vaker wel dan niet goed & lief bedoeld is of onbewust gebeurt, zijn er wel twee vragen, of moet ik zeggen opmerkingen, die ik gewoon NIET.MEER.AAN.KAN (horen).
- Oh maar dat heb je ook met ‘gewone eigen’ kinderen hoor…. (en dan bedoel ik niet eens de woordkeuze ‘gewoon’ en ‘eigen’)
- Oh maar dat heb je ook met broertjes en zusjes (en die van mij schelen maar 1,5 jaar dus dat is eigenlijk ook net een tweeling).
Laat ik het nog maar even 1 x heel duidelijk zeggen:
- Nee, dat ‘heb’ je met ‘gewone eigen’ kinderen niet (altijd).
- Nee, dat ‘heb’ je met broertjes en zusjes hoe klein het leeftijdsverschil ook is, ook niet.
Je hebt vast een heleboel (zware) dingen ook of wel (voor zover het een wedstrijd is). En ik wil daar met alle liefde naar luisteren of je bij helpen als je dat fijn vindt maar ik zou het echt mega super fantastisch fijn vinden als dit gewoon niet meer tegen me gezegd zou worden. Niet om het ongemakkelijk voor jou te maken maar wel omdat ik daar zelf ook gewoon een beetje klaar mee ben. Me ongemakkelijk voelen. En natuurlijk ik realiseer me heel goed dat het opschrijven van deze vragen en het kiezen van de woorden ‘ik kan ze niet meer aan’ aanvallend over kan komen. En dat het je dus kan triggeren. Maar weet dat ik er hiervoor al een ronde (of 2) zelfreflectie op heb zitten. En dat ik er toch voor kies om nu eens te zeggen: nee. Goede bedoelingen of niet, hier ben ik gewoon even klaar mee.
Want geloof mij maar, iedere adoptieouder heeft de lat SKY FREAKING HIGH liggen als het gaat over de opvoeding. Je.mag.niet.falen. En als je je dan toch een keer uit over hoe zwaar of moeilijk het soms is, hoe je soms wel gigantisch faalt voor je gevoel, over hoe je het hele pakketje van geadopteerd, jongens, afro-Amerikaans of tweeling niet ontrafelt krijgt; wat nu waarbij hoort of waardoor komt. Het temperament niet herkent. De altijd tegelijkertijd in dezelfde fase en sowieso twee tegen één competitie pittig vindt. De ‘gewone’ – omdat ik je mama / papa ben en ik het zeg -autoriteit totaal averechts werkt bij kinderen die het allerergste al mee hebben gemaakt, namelijk verlaten en afgestaan worden door je eigen ouders.
Dan helpt ‘oh maar, dat heeft daar allemaal NIETS mee te maken hoor, dat hebben die van mij ook’ niet zo veel. Dan wil je eigenlijk maar één ding horen. En dat is ‘schat, ik weet niet hoe het voor je moet zijn, maar het klinkt f%*cking zwaar en als je me nodig hebt, dan ben ik er voor je!’. Je zegt daarmee niet dat ik het moeilijker heb dan jij of hoger scoor op de ouderschapslat. En je maakt het ook niet erger. Je zegt daarmee gewoon: ‘ik zie jou en het mag er zijn’. Kunnen we daarna misschien wel weer uitwisselen en ‘vergelijken’.
Thank you.
Ps. Die laatste zin mag je overigens ook gewoon vertalen naar en inzetten bij alle andere onderwerpen waar jij of waar je dierbaren mee worstelen. Of je het nu wel of niet herkent. Wel of niet (denkt) OOK hebt (te hebben). Iedereen zou zoveel meer kunnen betekenen voor een ander door gewoon te luisteren. Echt te luisteren. Te luisteren en het niet meteen te vertalen naar zichzelf.
Ps.2 in reactie op het blog hierboven kreeg ik een hele mooie reactie en nuance. Eentje die mij ook weer aan het denken zette en die ik je niet wil onthouden. Degene die het me stuurde vertelde me dat ze de opmerking (in een andere maar vergelijkbare situatie) ook vaak krijgt. Maar het heel anders ontvangt. Meer een geruststelling. Een ‘je doet het goed’ bevestiging. Ze vroeg me wat maakt dat ik het anders ontvang. Wat het is wat me dan zo raakt. Ik vond dat een hele mooie vraag. Eentje waar ik ook weer over na mag denken: ontvang ik het misschien anders dan is gezegd of bedoeld door mijn eigen overtuigingen? Wat maakt dat ik zo graag gezien en gehoord wil worden in deze? Toch voelde ik ook meteen een antwoord: voor mij zit het ‘m in de intentie. Natuurlijk mag je ‘relaten’ en vaak is het juist heel fijn om te horen: ‘oh maar dat is hier ook hoor!’. Maar soms – en daar gaat deze blog over – is die intentie er niet. Zit er een andere intentie onder. En wat mij betreft valt of staat het dus daarmee. Als de intentie er eentje is van niet luisteren en meteen vergelijken, heb je geen oog voor de struggle van de ander, wals je daar in feite gewoon overheen. En dat raakt. En dat mag. Want iedereen – ook ik – wil in de basis gewoon graag gezien worden.