“Ja maar jij bent altijd zo serieus”

Drink je ook nog wel eens een wijntje?!

Dit berichtje kreeg ik gisteren via de app van een kennis. Er stond een knipoog smiley achter. Uiteraard. Toch weet ik nooit zo goed wat ik op dit soort opmerkingen moet zeggen. Ik hoor het namelijk zo ongeveer al mijn hele leven. Niet perse van dat wijntje natuurlijk, de vraag komt in vele kleuren.

Eet je nog wel eens ….

Ga je nog wel eens ….

Doe je nog wel eens ….

En eigenlijk is het zelden een vraag. Want laten we eerlijk zijn, een écht antwoord is helemaal niet de bedoeling, eerder een ‘je hoeft je geen zorgen te maken over je eigen gedrag’ geruststelling.  

Ik heb deze discussie ook best vaak met Koen. We zijn hierin namelijk behoorlijk verschillend en meestal is zijn visie op mijn (in zijn ogen) gematigdheid: ‘lééf een beetje schat! Neem nog een wijntje, lekker ontspannen!’. Ik krijg het maar niet aan zijn verstand dat ik dat al aan het doen ben: leven. Op mijn manier.  

Mijn hele systeem gaat gewoon niet lekker op veel alcohol, veel suiker, weinig slaap. En ‘we zien wel’ of ‘wie dan leeft, die dan zorgt’ past ook niet zo goed bij mij. Dus is het voor mij heel simpel; ik heb het niet nodig en ik heb geen minder tof leven zonder. Ennn misschien wel het meest belangrijke, ik heb oprecht geen, nul, oordeel als voor jou het tegenovergestelde geldt en je er juist lekker op gaat. 

In de Easy Peasy boeken lees je nergens een belerende toon of wijzend vingertje: ohhhhh geef jij je kind suiker? En eet je het zelf ook?!. Nope, ik wéét namelijk dat het daar helemaal niet over gaat. Dat het leven niet zwart-wit is. Dat je niet saai bent als je het laat bij één, twee of zelfs geen wijntje. En er juist op het gebied van gezonde voeding zoveel te zeggen valt voor de super saaie niet zo sexy boodschap: balans. 

Tuurlijk maak ik me wel eens zorgen over de hoeveelheid troep die ouders aan hun kinderen geven. Want ondanks dat ik er geen oordeel over heb, feiten zijn feiten en gemiddeld geven we onze kinderen teveel troep en te weinig groenten. Ook zeg ik heus wel eens tegen Koen: ‘joh, misschien moet je effe wat minder of meer’. Maar een app sturen naar iemand om te zeggen: ‘maar je gaat toch nog wel lekker op tijd naar bed he?’ of ‘maar je eet toch nog wel je groenten he?’. Het komt niet in me op. 

Ik denk dat daar ook het antwoord zit. Of de reden. Het komt ook nu weer neer op projectie. Zolang jij ergens nog een oordeel hebt over iets wat je zélf toch graag anders zou willen, misschien minder fijn vindt, of zelfs (onbewust) van baalt, blijft het gedrag van anderen je triggeren. Enerzijds willen we zo graag uniek zijn maar anderzijds willen we er vooral niet buiten vallen. Het is daarom zoveel makkelijker om dan de ‘euh jij doet toch wel gewoon ook wat ik doe?’ bal te kaatsen in plaats van in de spiegel te kijken.

De vraag is dus niet aan de ander: ‘je drinkt toch nog wel eens een wijntje he?’.  De vraag is aan jezelf: ‘wat vind ik eigenlijk écht van het feit dat ik regelmatig een wijntje drink en zij/hij kennelijk niet?’

HOW IS THIS WORKING FOR ME? True colors.

Toen ik het Koen vroeg zei hij: ‘ja tuurlijk. Het is een soort goedkeuring voor mijn eigen gedrag. En hoe knap ik het ook vind, ik vind het ergens ook irritant als ik jou hier op vakantie wél iedere ochtend vroeg op zie staan voor je baantjes en je boek.’

Voor mij werkte het ook lang zo. Maar dan andersom. Hoe vaak ik me niet verantwoord heb. ‘Euhh jaaaaa tuurlijk!!’. Gedacht heb: ‘kom op Claire, je bent echt super suf als je niet…’ Maar de waarheid is: i am the sensitive & kinda serious girl. Niet dat ik geen humor heb (type ‘droog’, ask my sister). Nooit een wijntje drink, een mini-magnum eet of het licht heb zien worden na een avondje uit. Maar, het is het vaak eerder uitzondering dan regel. Dat ‘ownen’, de serieuze zijn van het stel, kostte tijd én lef.

Vorige week las ik in het boek van Brené Brown een mooie alinea hierover. Ze vertelde hoe ze heeft geworsteld met het ‘label serieus’. Serieus is saai. En als je saai bent dan leef je niet. Hoe ze zich er eerst jarenlang voor heeft geschaamd. Soms boos werd als mensen haar omschreven als serieus. Ik.ben.niet.serieus.ik.ben.ook.leuk.los en gezellig. Zich ging verantwoorden. Probeerde om ook eens gek te doen. Uit haar dak te gaan. On-serieus te zijn. Viva la vida loca.

Ik herkende me er totaal in. Maar ik weet inmiddels beter. Mijn antwoord is daarom: ‘nou, niet zo vaak eigenlijk en jij?’. Accepteer je eigen kleuren. Zodra je dat doet, kunt, verdwijnt het oordeel en je behoefte aan bevestiging of verantwoording richting jezelf én dat van anderen. Je zult zien dat je de vraag zoals hierboven steeds minder vaak hoeft te beantwoorden.

“the biggest challenge in life isn’t finding out who you are. It’s being happy with what you find.”

Liefs Claire.

ps. is het voor jou ook de hoogste tijd om jouw echte kleuren eens wat meer te gaan omarmen? Dan roep ik nog maar een keertje dat je heel erg welkom bent op de 2e editie van mijn True Color SEMINAR op 20 september in Haarlem. 

Het thema is deze keer: ‘mystory, my business’. Inmiddels zijn er al 50 kaartjes verkocht en dus nog maar enkele beschikbaar. De kortingscode: TRSITE geldt nog tot eind augustus waardoor je meer dan €50,- bespaart op je kaartje.

Ik hoop je daar te zien, tot die tijd wens ik je nog een heerlijke zomer! Drink een wijntje, eet een ijsje of doe dat lekker niet.