/

YOLO, waterpolo. Omdat omarmen wie je bent de enige weg is.

Alweer een paar weken genieten we van toch enigszins on-Nederlandse tropische temperaturen.Voor mij altijd een beetje dubbel. Want, hoe lekker is het? deze zomerse aanloop! Lekker buiten, al weken een vakantie gevoel, iedereen relaxed. Toch, voor mij persoonlijk ook pittig omdat ik iedere dag (jep. Ook bij 30 graden) een steunkous aan moet. Van mijn tenen tot mijn navel. Tuurlijk, ik doe hem soms een dagje uit. Op het strand of bij het zwembad. Maar meestal moet ik dan de volgende dag wel op de blaren zitten. Het is een handicap die ik heb overgehouden aan de operatie om me te genezen van kanker. Ook al zo dubbel.

Ik heb het lange tijd genegeerd. Verzwegen. Ondergaan. Wat je aandacht geeft, groeit niet waar?! Deels geleerd van mijn moeder die ook al haar hele leven stoeit met een lijf wat niet echt mee wil. Niet zeuren, daar koop je niets voor. Gewoon doorgaan. Een slachtoffer rol aannemen? Aandacht vragen of voor me laten zorgen? No sir. Ik wilde niet diegene zijn waar ‘iets’ mee was.

But I am. Dus heb ik het de laatste tijd maar eens over een andere boeg gegooid. Open. Kwetsbaar. Truecolors. Het af en toe benoemen maakt dat ik het veel beter kan omarmen en accepteren. Het lucht op! Want, feit is: it sucks.

Het beïnvloedt mijn dagen. Wat ik wel en wat ik niet kan. Wat ik wel en wat ik niet draag. En dus als er af en toe iemand zegt: wat klote voor je. Of vraagt: is het handiger als we daar afspreken? Voor jouw benen? Of, zal ik even opstaan en wat drinken halen voor iedereen? Dan is dat eigenlijk gewoon heel fijn.

Afgelopen zondag hees ik me na een dag strand weer in mijn kous. Bloedheet, plakkerig en met voeten vol zand. We gingen nog wat eten met vrienden en nog langer zonder is dan gewoon geen optie. Koen keek maar even weg. Hij weet inmiddels dat ik ook zomaar oververhit kan reageren. Of zullen we zeggen: afreageren. De kindjes, die van mij en die van mijn vrienden, keken toe. “Zal ik je helpen mama? Vroeg Deantje”. En hoewel ik het al meer dan 10 jaar doe. Ik kon wel janken.

Anyway, op te terugweg fietsten we naar huis en had ik een heel mooi & bijzonder gesprek met de 8 jarige dochter van mijn vriendin.

“Claire, waarom heb jij dat met je benen?”,

“Claire was ziek weet je nog Puck?” Haar mama kijkt me even kort aan met een knipoog.

“Maar moet je dan altijd een lange broek of rok aan?”

“ja eigenlijk wel”.

“Maar stel he, je ziet een heel mooi rokje. Die je echt SUPER mooi vindt, echt: ‘ohhh wat een mooi rokje!’, doe je hem dan niet aan?”

“Nee dat denk ik niet”

“Waarom dan niet?”

“Omdat ik me dan toch wel een beetje schaam denk ik”.

“schaam? waarom?”

“nou ik vind het zelf niet zo leuk en als ik het niet zie dan denk ik er minder aan of misschien gaan mensen dan toch steeds kijken of iets vragen…”

Puck fronst haar wenkbrauwen. Het antwoord bevalt haar niet.

“Nou, op school kijken ze mij ook wel een gek aan om mijn kleren”

“oh, waarom dan?”

“Nou omdat ik van stoere jongens kleding houdt en ik ben een meisje. Maar ik ben wie ik ben dus.”

Ik kijk haar mama aan en geef een knipoog terug. Good job honey, good job.

“En weet je wat je gewoon moet doen?”

“Nou Puck vertel eens”

“Je moet lekker een korte broek aan doen en als ze iets zeggen dan haal je gewoon je schouders op. En dan zeg je:

YOLO WATERPOLO!”

And so I did. De dag erna. Denkend aan Puck en in mijn hoofd zei ik: YOLO WATERPOLO.

Hoe mooi zou het zijn als we allemaal onszelf én elkaar wat meer zouden kunnen omarmen? Just the way we are. Body, mind, soul. De mooie, de minder mooie en de pijnlijke kanten. Als we net als Puck onze eigen kleur mogen zijn én blijven. Ik met mijn steunkous, jij misschien met je 10kg te veel of onzichtbare littekens en onzekerheden.

Het valt niet altijd mee met het leven wat er doorheen raast, je kleur behouden. Maar ik geloof wel dat als wij het ook weer leren, stap voor stap misschien, we meer kans hebben dat onze kinderen, kinderen zoals Puck, die van hen misschien wat minder snel verliezen. En wat voor mooie wereld zou dat zijn?

Tijdens het TRUECOLOR SEMINAR op 20 september gaan we in a way met dit onderwerp aan de slag.

 

My story, My business. Your story, Your business.

 

Kun jij ontspannen zijn wie jij echt bent? Kun jij jouw echte kleuren omarmen? Durf jij je ruimte in te nemen ten opzichte van je directe en misschien minder directe omgeving? Zijn wie jij bent en vanuit daar gaan doen wat je te doen hebt? Voor jezelf, bij je gezin, op je werk of in je business.

Het wordt een super mooie dag, dat weet ik zeker. De helft van de stoelen zijn al verkocht en ik zou het heel erg leuk vinden als jij er ook bij bent. I will be wearing my truecolor thights & rainbow sneakers.

Liefs Claire

2 Reacties

  1. Monique Helfrich

    Het moet zo zijn.
    Ik bezoek jouw salespage om meer over 20 september te lezen en klik vervolgens op jouw blog pagina. Hoewel ik niks heb met waterpolo, klik ik toch op deze blogpost om te zien hoe jij schrijft en waarover jij schrijft. En dat moet gewoon zo zijn; ik draag namelijk sinds 2013 twee steunkousen, van mijn tenen tot over mijn knieën. In juli 2016 doorbrak ik mijn eigen taboe en droeg ze openbaar onder een rokje. Het was op de boot van Corsica naar Italië; ik droeg een wandelrokje en in de auto deed ik de kousen uit voordat ik aan dek ging. De buitentemperatuur was ruim 30 graden maar er was geen mogelijkheid om buiten te zitten op dit veer. Noodgedwongen moest iedereen naar binnen waar de airco de boel op 18 graden hield. Na verloop van tijd kreeg ik het koud. Een dunne pareo gebruikte ik als omslagdoek en uiteindelijk trok ik mijn steunkousen aan om het warm te krijgen. Ja, er werd naar gekeken en dat voelde in het begin ongemakkelijk. Een verwarmd lijf vond ik op dat moment belangrijker. De volgende dag reisden we verder naar huis. Rokje aan, steunkousen aan. Bij tussenstops deed ik gewoonlijk mijn kousen uit – alsof dat er normaal uitziet met die ribbel afdruk haha. Nu hield ik ze aan, wandelend over parkeerplaatsen en in de wegrestaurants. En bij elke volgende stop voelde ik mij sterker én een voorbeeld. Wat voelt het lekker om met hoge temperaturen iets luchtigs te kunnen dragen! Nu ik de schroom voorbij ben, hoef ik ze overigens minder vaak te dragen door EMS-training. Dit kwam ook ‘toevallig’ op mijn pad. Het moest zo zijn.

    • Claire

      Wat een mooie reactie! dank je wel. En ja het moest zo zijn om dit verhaal even te lezen en daarin een voorbeeld te zijn, ook voor mij. Dank je wel!

Reageer