BATTLE
Battle.
“she wore her past like fine lines
she has been through battle
and although she doesn’t talk about it much
they could see the face that conquered them.
~ Atticus”
Vanochtend had ik een eerste afspraak bij Nicoline. Ik was bij haar omdat het kunnen schrijven over ‘je plek in mogen nemen met al je kleuren’ van me vraagt om één heel belangrijk (laatste) stuk nog een keer aan te kijken. Het stuk wat mijn lichaam heet.
Mijn kracht zit bij mijn helder weten. Bij echt kijken en zien. Bij intunen. Bij mijn creatieve manifestatiepower. Bij ‘being scared & jump anyway’. Bij het gaan van de extra mile. Altijd. Bij het doorzetten en volhouden. Bij vertrouwen en geloven. Bij het uiten van mijn kwetsbaarheid als kracht.
Niet alleen voor mezelf. Maar om zo hopelijk jou ook te inspireren. Om ook te vertrouwen op je eigen kleuren, je pad, je lessen. Het is een kracht die me ongelofelijk ver heeft gebracht. Die ik ook niet kwijt wil en voor geen goud wil inruilen. Maar mijn zwakte zit bij mijn lijf. Bij het letterlijk & figuurlijk ruimte innemen. Hier mogen zijn.
En hoewel ik al zo ongelofelijk veel verder ben dan tien jaar geleden, heb ik me tot op de dag van vandaag nog nooit 100% comfortable in my own skin gevoeld. NOG.NOOIT.
Vroeger als kind niet (hier écht zijn, op aarde? I don’t think so!), in mijn pubertijd al helemaal niet (hallo eetstoornis), als jonge vrouw nog steeds niet (teveel focus op wat niet) en nu, nu ik eindelijk op een leeftijd ben aangekomen waarop ik oprecht voel: i like me just the way i am, zit ik alsnog gevangen in een lijf wat, na de nodige battles, moet leven met de gevolgen en beperkingen daarvan. #ferrarimind #fiatpandalijf
Ik heb het daar niet zo heel vaak over. Maar ook deze truecolors heb ik aan te kijken omdat ik voel dat daar een laatste puzzelstukje zit. Een puzzelstukje voor mezelf maar zeker ook voor al die vrouwen die ook battelen met hun eigen body. Vanochtend mocht het er even zijn. Bij de haptonome op de tafel. Het verhaal. Het hele verhaal. De littekens van de battles die dit sterke lijf heeft gestreden en nog steeds strijdt. De tranen en mijn hele fysieke imperfecte perfecte lijf.
“Laten we gaan kijken hoe we er samen voor kunnen zorgen dat je de 2e helft van de wedstrijd niet langer alleen logeert in je lijf maar er ook eindelijk echt kunt gaat wonen”.
Yes. Laten we dat doen.