KLEM, over true color opvoeden gesproken.
“Mama, dit jongetje is zeven!”
“Wat leuk schat, dan zijn jullie even oud he? Heb je dat net aan hem gevraagd?”
“Mama, hij is zeven EN.HIJ.HEEFT.WEL.EEN.OORBEL. Jij zei dat dat nog niet mag als je zeven bent”.
Zoals zoveel mama’s zit ik vrijwel dagelijks klem tussen NEE zeggen en (toch) toegeven. Toestaan. Er zijn dagen bij dat ik minstens 15 keer een strijd voer. Doodvermoeiend. Ellendig ook omdat na zo’n dagje mijn energie echt ver in de min staat en ik het tegen de tijd dat Koen thuis is op heb gegeven.
“Schat, waarom ligt Miles bij Dean in bed? Zo gaan ze toch nooit slapen?”
“euh. Nou. Mijn nee was op.”
Zoiets.
Zoals zoveel mama’s zit ik ook klem tussen de; ‘nee is nee, grens is grens, jij bent de ouder en jij bepaalt anders worden het verwende etters’ school en de; ‘pick your battles, snapt je kind waarom het überhaupt NEE is? en maak eerst connectie met zijn emotie.’ methode. Tot op heden ben ik er nog niet helemaal uit wat nou het beste werkt.
En nu wil Dean dus een oorbel. Het liefst twee. Net zoals zijn held Cristiano Ronaldo. En net zoals heel veel van de donkere Michael Jordan, Pharrell Williams, ‘rolmodellen’ die wij hem op aanraden van de adoptiestichting goed bedoeld hebben laten zien. And I get it. Het past bij hem. Het past 1:1 bij zijn truecolors. Ik zie het, ik voel het en ik snap het.
Maar heel eerlijk. Het past niet bij zijn omgeving. En nu zit ik dus klem. Klem tussen mijn eigen true color visie (geef dat kind gewoon een oorbel), mijn eigen opvoeding en overtuigingen (ik zie nog het gezicht van mijn vader voor me toen ik eindelijk op mijn twaalfde oorbellen mocht van mijn moeder) en de wereld om ons heen.
Want zoals zoveel moeders probeer ik een weg te vinden tussen mijn kind(eren) te laten zijn wie ze zijn, ze te leren dat dit niets te maken heeft met hoe je eruit ziet maar met wie je bent, enerzijds en ze anderzijds te behoeden voor een stempel en de bijbehorende reacties van de buitenwereld anderzijds.
Sinds de komst van onze twee mooie jongens heb ik mijn beeld van een open-minded buitenwereld zonder vooroordelen en kortzichtigheid flink moeten bijstellen. En dus zit ik, voor de zoveelste keer in deze uitdagende reis die opvoeden heet, klem. Klem tussen het hebben en geven van voldoende (zelf)vertrouwen. Mijn manneke leren dat hij mag zijn wie hij is wat de buitenwereld daar ook van vindt. En hem tegelijkertijd behoeden voor reacties en stigma’s die hij zelf nog helemaal niet kan overzien.
“Lieverd, ik vind je nog te jong voor een oorbel. Als je wat ouder bent, weet je ook beter of je het écht wilt. Ik begrijp dat je nu heel erg teleurgesteld bent, maar het antwoord is nee. Als je 12 bent, naar de middelbare school gaat en je wilt nog steeds graag een oorbel, dan mag je een oorbel”.
Zo. Ff wat tijd kopen. Kous af. Hmmmm nope. I raised my true color boys well…
“Mama, jij bent niet eerlijk tegen mij. Jij zegt niet eerlijk WAAROM ik geen oorbel mag! Je moet het NU eerlijk zeggen.”
En dus was ik eerlijk. Over mezelf. Over de wereld. Over mijn angst voor hem.
Dean keek me indringend aan. Het jongetje wat, op zijn broer na, hier in Haarlem zo vaak toch al de uitzondering is. Het jongetje wat het geen reet kan schelen wanneer hij iedere dag in een trainingslegging en een Ajax shirt op het schoolplein stapt. Het jongetje wat mij nu al zo vaak zoveel heeft geleerd over zijn wie je bent. En dus had ik mijn antwoord.
Mijn lieve vriendin Marieke klemde diezelfde avond een een ringetje om de oren van mijn jongens. Zo. Hier. Om uit te proberen. Kan iedereen eerst even wennen.